മനസ്സിന്റെ ഓരോ കോണിലും പ്രണയത്തെ വിതച്ച്, മുജ്ജന്മ സുകൃതം പോലെ അവള്‍ വന്നു. രാവുകളെ പുഷ്പങ്ങളുടെ ലാവന്യത്തിലാഴ്ത്തി , പകലുകള്‍ക്ക്‌ സുര്യപ്രഭയുടെ സൌരഭ്യം പകര്‍ന്ന്, എന്റെ ആത്മാവിന്റെ നേര്‍ത്ത തിരി ആളിക്കത്തിച്ച് അവളെന്റെ ദിനങ്ങളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നു ... നാള്‍ക്കുനാള്‍ അവളോടുള്ള പ്രണയത്താല്‍ ഞാന്‍ കവിയും ഭ്രാന്തനുമായി മാറി ... അവളെ ഒരു തവണ പോലും കാണാതെ ഇത്രയധികം സ്നേഹിക്കുന്നതില്‍ ഞാന്‍ തന്നെ പലപ്പോഴും അത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് ...
എങ്കിലും എന്നില്‍നിന്നും അവള്‍ ദൂരെയെവിടെയോ പൊയമാറഞ്ഞത്‌ എന്റെ ജീവനും കൊണ്ടാണ് ... അവളെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്റെ ഇന്നുകളെ തീചൂളയില്‍ നിറുത്തുന്നു ...അവളുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നെ വിട്ടൊഴിയുന്ന ഒരു നിമിഷം പോലും എനിക്കില്ല... അവളെ മറക്കുകയെന്നാല്‍ മരണമാണ് ... ഇന്നെന്റെ രാവുകള്‍ കണ്ണീര്‍ ഭക്ഷിക്കുന്നു ... നെഞ്ചുരുകി തീരുന്നു ... പകലുകളോ മൂകമായ വേദനയുടെ താഴ്വരയില്‍ ഏകാന്തമായി കേഴുന്നു ...
ഇത്രയും വേദനയൊ?
ReplyDeleteഇത് കൊള്ളാം എനിക്ക് നന്നേ ഇഷ്ട്പെട്ടു :)
ReplyDelete